زمینه فولاد در ایران به سال ۱۳۰۶ برمی‌گردد. در این سال حکومت زمان برای تامین نیازهای ریل آهن سعی برای تولید فولاد در کشور را شروع کرد. دخل وخرجی که برای شروع این پروژه اختصاص پیدا کرد تقریبا ۵/۵ میلیون تومان بود. راه‌اندازی اولیه این پروژه با موفقیت انجام شد ولی به علت مسائل مالی تا سال ۱۳۲۸ پروژه متوقف شد تا اینکه کنسرسیوم آلمان همکاری خود را با دولت زمان ایران شروع کرده و پروژه را کاملا ارزیابی شده راه اندازی کردند.
در حقیقت باید تاریخچه فولاد کارخانه‌ای در ایران را از این جا شروع کنیم که کنسرسیوم آلمان وسایل و برنامه‌ریزی اولیه این پروژه را با ضمانت تولید روزانه تا ۱۵۰ تن فولاد، گرفتن یک دستگاه نورد برای کارخانه، بازگشایی یک کارخانه آهک، بازگشایی یک کارخانه آمونیاک، راه اندازی قسمت تقطیر برای کارخانه، سیستم کشش سیم، ایجاد قسمت ریخته گری فولاد، ایجاد قسمت تولید آهن فرفورژه، گرفتن دستگاه خرد کننده برای زغال سنگ‌ها و ایجاد شغل برای ۱۲۰۰ نیروی انسانی شروع کرد.
در سال ۱۹۴۱ در طول جنگ جهانی دوم آلمانی‌ها از متحدین و جبهه استالین شکست خوردند و به این علت زمانی که ایران از طریق نیروهای متحدین اشغال شد، آلمانی‌ها نیز اجباربه ترک خاک ایران شدند در نتیجه پروژه تولید فولاد در ایران نیمه کاره ماند. در آن موقع کارخانه تولید فولاد در کرج بود و با وجود این آشفتگی هر چه برنامه‌ریزی شده بود نابود شد و بناهای کارخانه به خرابه تبدیل شده و وسایل ها نیز به اشغال نیروهای متحدین درآمدند؛ ولی در سال ۱۳۴۴ فولاد ملی ایران در اصفهان پایه گذاری شد. دخل وخرج راه اندازی و سرمایه اولیه آن با صادرات گاز طبیعی به جماهیر شوروی تامین می‌شد. فولاد آریامهر در اصفهان در سال ۵۵۰ هزار تن تولید فولاد در ایران را متعهد شد. تولید فولاد ایران تا سال ۸۳ با بالاترین افزایش خود به سقف تولید سالانه ۱۲ میلیون تن رسید ولی تحریم‌ها و مسائل سیاسی باعث کاهش تولید فولاد در ایران را به همراه داشت.
