به گزارش آهن آپ ، بیشتر صنایع بزرگ فولادی در کشور یا در اختیار دولت و تحت رخنه ساختار دولتی هستند یا قسمتی از سهام آنها مربوط به دولت است، تا جایی‌که حتی مدیران آنها نیز از طرف وزارت صنعت، معدن و تجارت یا سازمان پیشرفت و نوسازی معادن و صنایع معدنی ایران برگزیده می شوند. در حقیقت، دولت بر رویکرد این مجموعه ها سلطه کامل دارد. البته در طول سالیان قبل بارها سعی شده با راهکار انتقال قسمتی از سهام این شرکت ها در بازار سرمایه، آنها را به جای واحد های خصوصی جا بزنند، با این وجود، شواهد بیانگر آن است که این مجموعه ها را نمی توان در قالب ثسمت خصوصی گنجاند.
کشور ما از گنجایش های خاص معدنی و انرژی برای افزایش و پیشرفت صنعت فولاد بهره مند است و بر همین طبق تولید کنندگان فولاد کشور از منابع بزرگ انرژی ارزان و هم چنین منابع غنی سنگ آهن کشور برای تولید خود استفاده می کنند، یعنی اغلب نهاده های تولید با نرخ داخلی و به طور ریالی در اختیار آنها قرار داده می شود. برق، گاز و محصولات معدنی به نرخ بسیار پایین تر از بازار جهانی در اختیار شرکت های فولادی خصوصی کشور قرار می‌گیرد. بنا براین نرخ تمام شده تولید فولاد در کشور به درجات بسیار پایین تر از بقیه کشور هاست.
در مواردی بعضی از این تولیدات حتی بازار انحصاری نیز دارند؛ یعنی همه گزینه‌ها به سود آنهاست. با این وجود، این تولیدکنندگان، محصولات خود را حتی در مواردی به قیمت بیشتر از نرخ های جهانی در داخل کشور، به فروش می‌رسانند و رانت بزرگی در این بین حاصل می شود. درنتیجه این تولید کنندگان نباید توقع داشته باشند که منابع بزرگ یک کشور در اختیار آنها قرار گیرد، اما کنترلی بر رویکرد آنها انجام نشود. یا در مفهومی واضح تر این پرکاران صنعت فولاد نباید انتظار داشته باشند که برای تولید خود به ریال هزینه کنند و محصولات خود را به دلار در بازار داخلی به فروش برسانند.
برچسبها: آهن آپ
